Om 9.15 uur vertrokken we voor een mooie wandeltocht vanuit de receptie van de campground. De Gorge Trail loopt aan de noordkant van de Enfield Creek en is ongeveer 3,7 km lang westwaards. Houd rekening met het feit dat je ook nog terug moet...Het is namelijk een "one way route". Het was een prachtige route over stevige heuvels en langs mooie kloven. Mads genoot volop in de draagzak; af en toe even "plonsen" (oftewel: steentjes in het water gooien...). Onderweg zijn er een aantal watervallen te zien, waaronder de Lucifer Falls. De route is tamelijks steil maar wel gelijkmatig, goed te doen. Het was wel erg warm en wij waren blij dat we redelijk vroeg in de ochtend waren vertrokken. Voordeel is ook dat het rustig is op de wandelpaden, je hebt de gehele route bijna voor jezelf, relaxed! Op 10.15 uur waren we bij de Upper Pool, het keerpunt van de route. Na een korte uitrustperiode besloten we terug te lopen aan de onderzijde van de rivier, de zogenaamde Rim Trail. Deze route is over het geheel wat steiler en dus lastiger, zeker ook omdat de temperatuur erg snel op liep. Het bos biedt enige beschutting maar we waren blij dat we om 11.45 uur onze RV hadden bereikt. Een mooie tocht door een prachtige en onontdekte omgeving (voor buitenlandse toeristen althans...).
Relaxmiddag
Even afkoelen
Na deze flinke inspanning in de ochtend was het tijd voor een relaxmoment bij de waterval. Onder tropische temperaturen gingen we na de lunch naar de rivier, ongeveer 200 m lopen vanaf onze RV. Het was aanmerkelijk drukker dan op vrijdag, sterker nog: het was helemaal volgepakt! We konden toch nog een klein plekkie vinden waar we onze spullen konden stallen. `s Middags hadden we nog een schrikmomentje: Mads werd gestoken door een wesp op zijn hand. Aangezien het de eerste keer was dat hij werd gestoken is het even afwachten hoe hij reageert. Het werd erg dik en zijn arm werd wat stijf...Toch maar even de lifeguard laten kijken en die constateerde dat de angel er niet meer inzat. Op zijn Amerikaans werd er natuurlijk direct gezegd dat bij enige onrust in de komende nacht direct 911 gebeld kon worden...Mads was inmiddels al getroost; alleen zijn arm was nog pijnlijk waardoor hij quasizielig een beetje rondhuppelde met een lam armpje. We besloten terug te gaan naar de camper en de BBQ aan te slingeren voor een onvervalst Bubbaburgermenu. Mads had geen last meer en ging lekker slapen ondanks de hitte....Wij gingen alvast aan de slag met de verslagen voor de weblog te schrijven zodat we deze alleen nog maar hoefden te uploaden als we weer internet hadden.